هر شرکتکننده دو پروتکل آزمایشگاهی را تکمیل کرد: یکی با برنامهریزی دقیق وعدههای غذایی اولیه و دیگری با همان وعدههای غذایی، که هر کدام برای حدود چهار ساعت بعد در روز تنظیم میشوند.
در مجموع ۱۶ فرد با شاخص توده بدنی (BMI) در محدوده اضافه وزن یا چاق توسط ووجوی و همکارانشان مورد بررسی قرار گرفتند.
در مطالعات مقیاس بزرگتر، جایی که کنترل دقیق همه این عوامل امکان پذیر نیست، حداقل باید در نظر بگیریم که چگونه سایر متغیرهای رفتاری و محیطی این مسیرهای بیولوژیکی زمینهساز خطر چاقی را تغییر میدهند.
محققان بیمارستان بریگهام و ،ن، مؤسس سیستم مراقبتهای بهداشتی M، General Brigham، در مطالعه اخیر دریافتند که زمان وعدههای غذایی تأثیر زیادی بر مصرف انرژی، اشتها، و مسیرهای مولکولی ما در بافت چربی دارد.
در حالی که مانتراهای رایج رژیم غذایی سالم در مورد تنقلات نیمه شب هشدار میدهند، مطالعات کمی به طور کامل تأثیرات ،یبی دیر ناهار خوردن را بر سه عامل کلیدی در تنظیم وزن بدن و در نتیجه خطر چاقی مطالعه کرده اند: تنظیم کا،ی دریافتی، کا،ی سوزی و تغییرات مولکولی در بافت چربی.
یافتههای آنها اخیراً در ژورنال Cell Metabolism منتشر شده است.
فرانک ای. جی. ال. شیر نویسنده ارشد، مدیر برنامه کرو،یولوژی پزشکی در بخش خواب و اختلالات شبانهروزی بریگام توضیح داد: ما میخواستیم مک،سمهایی را آزمایش کنیم که ممکن است توضیح دهد چرا دیرخوردن خطر چاقی را افزایش میدهد.
به طور خاص، سطح هورمون لپتین، که سیگنال سیری را نشان میدهد، در طول ۲۴ ساعت در شرایط دیرخوردن نسبت به شرایط اولیه غذا خوردن کاهش یافت.
وقتی شرکتکنندگان دیرتر غذا خوردند، کا،یها را با سرعت کمتری سوزاندند و بیان ژن بافت چربی را به سمت افزایش چربیزایی و کاهش لیپولیز نشان دادند که باعث رشد چربی میشود.
برای اندازهگیری اینکه چگونه زمان غذا خوردن بر مسیرهای مولکولی درگیر در چربیزایی تأثیر میگذارد، یا اینکه چگونه بدن چربی را ذخیره میکند، محققان بیوپسیهای بافت چربی را از تعدادی شرکتکنندگان در طی آزمایشهای آزمایشگاهی در پروتکلهای اولیه و دیرخوردن جمعآوری ،د تا امکان مقایسه الگوهای بیان ژن فراهم شود.
شرکت کنندگان قبل از شروع هر یک از پروتکلهای آزمایشگاهی، زمان خواب و بیداری مشخصی را برای دو تا سه هفته گذشته حفظ ،د و آنها از نزدیک رژیم غذایی و برنامه غذایی مشابهی را در خانه برای سه روز آ، قبل از ورود به آزمایشگاه دنبال ،د.
در آزمایشگاه، شرکتکنندگان تحت نظارت منظم دمای بدن و مصرف انرژی، جمعآوری مکرر نمونه خون کوچک در طول روز، به طور منظم گرسنگی و اشتهای خود را ثبت ،د.
از غذایی که مصرف میکنیم استفاده کنیم در مطالعات آتی، تیم تحقیقاتی قصد دارد ،ن بیشتری را به خدمت بگیرد تا دادههای تعمیم یافتههای خود را به جمعیت وسیعتری افزایش دهد.
این مطالعه تأثیر دیر خوری در مقابل زود خوری را نشان میدهد. در اینجا، ما این اثرات را با کنترل متغیرهای مخدوش کننده مانند کا،ی دریافتی، فعالیت بدنی، خواب و قرار گرفتن در معرض نور جدا کردیم، اما در زندگی واقعی، بسیاری از این عوامل ممکن است تحت تاثیر زمان غذا خوردن قرار گیرند.
در حالی که این گروه مطالعه تنها شامل پنج شرکتکننده زن بود، این مطالعه برای کنترل مرحله قاعدگی تنظیم شد که باعث کاهش گیجکنندهها، اما جذب ،ن دشوارتر شد.
منبع: اسکیتک دیلی
منبع: https://www.yjc.news/fa/news/8269811/%D8%AF%DB%8C%D8%B1-%D8%BA%D8%B0%D8%A7-%D9%86%D8%AE%D9%88%D8%B1%DB%8C%D8%AF-%DA%86%D8%A7%D9%82-%D9%85%DB%8C%E2%80%8C%D8%B4%D9%88%DB%8C%D8%AF
محققان توضیح میدهد که این یافتهها نه تنها با حجم وسیعی از مطالعات که نشان میدهند غذا خوردن دیرتر ممکن است احتمال ابتلا به چاقی را افزایش دهد، مطابقت دارد، بلکه افق جدیدی را در مورد چگونگی رخ دادن این امر نشان میدهد.
حدود ۴۲ درصد از بزرگسالان در آمریکا چاق هستند که خطر ابتلا به بیماریهای مزمن از جمله دیابت، سرطان و سایر شرایط را افزایش میدهد.
متوجه شدیم که خوردن چهار ساعت بعد تفاوت قابل توجهی در میزان گرسنگی ما، نحوه کا،ی سوزی بعد از غذا خوردن و نحوه ذخیره چربی دارد.
تحقیقات قبلی توسط ما و دیگران نشان داده بود که دیر غذا خوردن با افزایش خطر چاقی، افزایش چربی بدن و کاهش موفقیت در کاهش وزن مرتبط است ما میخواستیم بفهمیم چرا.
نتایج نشان داد که خوردن تأثیرات عمیقی بر گرسنگی و هورمونهای تنظیمکننده اشتها لپتین و گرلین داشت که بر انگیزه ما برای خوردن تأثیر میگذارند.
تحقیقات جدید شواهد تجربی نشان میدهد که دیر غذا خوردن باعث کاهش مصرف انرژی، افزایش گرسنگی و تغییر بافت چربی میشود که همه اینها ممکن است خطر چاقی را افزایش دهد.
با استفاده از یک مطالعه متقاطع تصادفی، و کنترل شدید عوامل رفتاری و محیطی مانند فعالیت بدنی، وضعیت بدن، خواب و قرار گرفتن در معرض نور، محققین توانستند تغییرات در سیستمهای کنترل مختلف دخیل در تعادل انرژی را تشخیص دهند که نشانگر چگونگی بدن ما است.
قابل ذکر است، این یافتهها مک،سمهای فیزیولوژیکی و مولکولی همگرا را نشان میدهند که زمینهساز همبستگی بین دیرخوردن و افزایش خطر چاقی است.