بابیت می‌گوید: ما امیدوار بودیم که تکامل تطبیقی جالبی ببینیم، زیرا ویروس بیشتر به انسان‌ها عادت کرده و کمتر به خفاش‌ها عادت دارد، اما در واقع دیدیم که تغییرات زیادی رخ نداده است. از آنجایی که محل اتصال ویروس به میزبان زیاد تکامل نیافته است، بنابراین نمی‌تواند مانع انتقال آن از انسان به خفاش‌ها شود. اگر به روابط تبارزایی خفاش‌ها با انسان نگاه کنید، ما در درخت ،داران بسیار از هم فاصله داریم؛ بنابراین این نشان می‌دهد که عفونت بین گونه‌ای بسیار گسترده‌ای وجود خواهد داشت و پژوهش‌ها حاکی از وجود شواهد زیادی در این مورد بوده است.
به نقل از فیز، این یافته‌ها در مطالعه‌ای در مجله “Royal Society Open Science” توسط مادوسودان راجندران (Madhusudan Rajendran) فارغ التحصیل اخیر رو،تر و گرگوری بابیت (Gregory Babbitt) دانشیار از دانشکده علوم زندگی توماس اچ. گوسنل (T،mas H. Gosnell) منتشر شد. آن‌ها نحوه تعامل پروتئین‌های سنبله ویروس در چندین سویه از سارس-کوو-۲ را با گیرنده‌های سلول میزبان معروف به “ACE ۲” هم در انسان و هم در خفاش‌های مختلف از نوع خفاش نعل‌بینی (Rhinolophus) مطالعه ،د. بابیت می‌گوید که نتایج آن‌ها شگفت‌آور بوده است.
او افزود: انجام آزمایش‌هایی که در آن خفاش‌ها را با گونه‌های ویروسی انس، دوباره آلوده کنیم خطرناک خواهد بود، بنابراین شبیه‌سازی‌های مبتنی بر رایانه جایگزین بسیار مطمئن‌تری ارائه می‌دهند.